Στον απόηχο μίας μάυρης μέρας (για την Τετάρτη μιλάω) και με την ελπίδα
να μην ξανάρθουν μέρες σαν αυτή που θύμισαν άλλα άσχημα γεγονότα αλλά
και την ελπίδα αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάμε οι κάτοικοι αυτής
της χώρας που όσο αγαπάμε, άλλο τόσο αγαπάμε να μισούμε, να είμαστε
ενωμένες κι ενωμ’ενοι. Να μην πέσουυμε στην παγίδα "κοιτάω την πάρτη
μου". Να υποστηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε τους συνανθρώπους μας.
Να μην αφήσουμε τις δυσκολίες να μας βγάλουν κακίες, δεν είναι ώρα για
μικρότητες. Όλες και όλοι μία αγκαλιά…
Στον απόηχο μιας τέτοιας μέρας λοιπόν, που χάθηκε μεταξύ άλλων μία νέα παρολίγον μητέρα σας γράφω.
Για τη μητέρα μου και για όολες τις μητέρες.
Κι
έρχομαι να ευχαριστήσω τη μητέρα, τις γιαγιάδες και τις προγιαγιάδες.
Τις ευχαριστώ για την αγκαλιά τους. Γιατί αυτή η αγκαλιά υπήρξε ο
πρώτος κόσμος μου. Για τον προσωπικό τους μόχθο. Για τις θυσίες τους.
Για το ψυχικό τους σθένος να είναι πάντοτε εκεί, μιά ζωντανή φωλιά για
τα παιδιά τους και κολώνες της οικογένειας. Για τη μετάδοση των αξιών,
για όλα τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα που δίδαξαν.

Ευχαριστούμε
τη μητέρα και την τιμούμε όπως της αξίζει. Μητέρα μου, γιαγιά μου (της
μητέρας η μητέρα είναι δυο φορές μητέρα για να παραφράσω τη γνωστή
παροιμία), σ’ αγαπώ και σε τιμώ…
Να είστε καλά και να χαίρεστε τις μαμάδες σας κι αν είστε μαμάδες να σας χαίρονται τα παιδιά σας!