Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 10 Ιουνίου 2010, 21:35


Δ.Μ.


Μετά την υπάλληλο των ΚΕΠ Συντάγματος, στην τεράστια λίστα με τους
δημοσίους υπαλλήλους που επιμένουν να συμπεριφέρονται με τρόπο
ανεκδιήγητο, προσβάλλοντας πολίτες που απευθύνονται σε αυτούς,
προκειμένου να εξυπηρετηθούν, έρχεται να προστεθεί ένας ακόμα. Αυτή τη
φορά πρόκειται για υπάλληλο στο ΙΚΑ Καλλιθέας ( Δαβάκη και Σωκράτους),
ο οποίος φέρει τον τίτλο του διευθυντή του Υγειονομικού Τμήματος και
ακούει στο όνομα Παπαρούπας.


Αφορμή στάθηκε μια έγκριση για κάποια συμπληρώματα διατροφής, τα οποία
σύστησε πανεπιστημιακός γιατρός. Το ότι είχαν ήδη σφραγίσει το χαρτί
άλλοι δέκα πριν, δεν ήταν αρκετό… Το ΙΚΑ Καλλιθέας επί της οδού Σκρα
{το οποίο επιμένει να εξυπηρετεί τις περισσότερες ημέρες τους πολίτες
μόλις με δύο ταμεία, καθώς τα άλλα δύο «ρεπάρουν», αδιαφορώντας για το
γεγονός ότι στο τμήμα Παροχών στήνονται στην ουρά από τις 7 το πρωί
άνθρωποι -κυρίως γεροντάκια- με προβλήματα υγείας. Να σημειωθεί δε, ότι
ενώ οι ώρες εξυπηρέτησης του κοινού είναι μέχρι τη 1 το μεσημέρι,
κάποιος που θα πάει στο κατάστημα στις 12 πχ, θα φύγει άπραγος…
γιατί; Γιατί πολύ απλά το μηχάνημα σταματά να βγάζει αριθμούς
προτεραιότητας.. και χωρίς το χαρτάκι, δουλειά δεν γίνεται. No money no
honey κοινώς. Μήπως θα ήταν συνετό, λοιπόν, να διορθώσουν την
ανακοίνωση; Είναι προφανές ότι η προαναφερθείσα ώρα λήξης έχει να κάνει
με την ώρα που οι υπάλληλοι αναχωρούν για τα σπίτια τους… και εάν
έτσι έχει το πράγμα, καλώς. Αλλά να το ξέρουμε να μην παιδευόμαστε και
τσάμπα..} ήταν κάθετο: « Χρειάζεται και την σφραγίδα του διευθυντή του
Υγειονομικού Τμήματος».


Μια και δύο λοιπόν, φτάνω στο ΙΚΑ της Δαβάκη. Ρωτώντας δεξιά κι
αριστερά, καταλήγω σε ένα γραφείο όπου έξω αναγράφεται η λέξη
«ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ». «Εδώ είμαστε», λέει η φωνούλα στο μυαλό μου. Κάνω να
ανοίξω την πόρτα. Τζίφος, κλειδωμένη. Στα δεξιά της όμως, μια άλλη
πόρτα στέκεται ορθάνοιχτη. Μια ευγενική κοπέλα αναλαμβάνει να με
εξυπηρετήσει. Παίρνει το βιβλιάριο και τα απαραίτητα έγγραφα και
χάνεται στον διάδρομο. Λίγα λεπτά μετά, μου δείχνει το γραφείο των
Ελεγκτών, λέγοντάς μου ότι ο κ. Παπαρούπας με περιμένει.


Το ότι δεν πήρα καμία απάντηση στην καλημέρα μου, λίγο με νοιάζει. Το
ότι όμως πριν προλάβω να ανοίξω καλά- καλά το στόμα μου, ο εν λόγω
κύριος άρχισε να φωνάζει και να μου επιτίθεται χωρίς λόγο, με ενόχλησε
αφάνταστα. Σε βαθμό, που έχασα τη λαλιά μου. Πάγωσα, χλόμιασα. Ο κ.
διευθυντής μου επιτέθηκε, εν ολίγοις, για τα όσα είχαν γράψει οι
προηγούμενοι γιατροί του ΙΚΑ, σύμφωνα με τα οποία δεν δικαιούμουν να
εισπράξω το ποσό του σκευάσματος. Λες κι εγώ ήμουν υποχρεωμένη να το
γνωρίζω… Έπρεπε λοιπόν να ξαναπάω στην αρχική υπηρεσία, να μου
γράψουν άλλη αιτιολογία και να ξαναπάω μετά σε αυτόν. Όταν τόλμησα δε
να ψελλίσω, απογοητευμένη από τη διαπίστωση της έξτρα ταλαιπωρίας που
θα έπρεπε να υποστώ, το «πώς είναι δυνατόν τότε να μου ενεκρίθη από το
άλλο ΙΚΑ το σκεύασμα;», η απάντηση ήταν αφοπλιστική. Στο ίδιο ύφος και
ωρυόμενος, μου απάντησε επί λέξει: «Αφού δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω,
ε ορίστε λοιπόν και τέλος!», γράφοντας τη λέξη «ΟΧΙ» στο σημείο
έγκρισης για την απόδοση δαπανών. Ένα «ΟΧΙ» μεγαλύτερο κι απ’ αυτό του
Μεταξά. Ένα «ΟΧΙ» που ακούστηκε τόσο εκδικητικό… λες κι είχαμε τα
χωράφια να χωρίσουμε…Δευτερόλεπτα μετά, αποχωρούσα από το γραφείο του
εξοργισμένη και εμβρόντητη ταυτόχρονα.


Λίγο αργότερα, σε επικοινωνία που είχα με τον γιατρό του ΙΚΑ, ο οποίος
είχε εγκρίνει αρχικά το σκεύασμα, εξηγώντας του την κατάσταση…τη
σιωπή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ακολούθησε το γέλιο του.
Γέλιο που διακωμωδούσε τη θλιβερή γραφειοκρατία που κουράζει και
ταλαιπωρεί, σωματικά και ψυχικά, τους ασφαλιζόμενους στο συγκεκριμένο
Ταμείο. Και που την έχουμε νιώσει όλοι πλέον για τα καλά στο πετσί μας.



Με τα πολλά, μου είπε ότι τυπικά είχε δίκιο γιατί δεν έχει εκδοθεί
ακόμα σχετική εγκύκλιος για το συγκεκριμένο σκεύασμα και έτσι
«καλύπτεται» από το γεγονός αυτό. Άραγε όμως, καλύπτεται και στο
κομμάτι της συμπεριφοράς; Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό. Και είμαι
σίγουρη πως αν ο συγκεκριμένος κύριος αναλογιζόταν το ποια είναι η θέση
του και σε ποιους ανθρώπους απευθύνεται (ως επί τω πλείστον άτομα με
προβλήματα υγείας, ταλαιπωρημένα, κάποια εκ των οποίων μετά βίας
στέκονται όρθια στις τεράστιες ουρές αναμονής), ίσως η άσχημη
συμπεριφορά του λάμβανε τέλος σε μένα σήμερα…